Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΜΑΣ

Αναμφίβολα, ο τοκετός είναι μια ανεπανάληπτη εμπειρία για την γυναίκα. Και το ιδανικότερο θα ήταν να έχουν όλες οι γυναίκες του κόσμου τη δυνατότητα να τη ζήσουν .

Δεν τη ζουν όμως όλες. 

 Όταν μάθει ένα ζευγάρι ότι αντιμετωπίζει πρόβλημα γονιμότητας, δύο δρόμοι ανοίγονται μπροστά του: αυτός της υιοθεσίας και αυτός της εξωσωματικής..
 Οι περισσότεροι σήμερα, επιλέγουν αμέσως τον δρόμο της εξωσωματικής κι αν δεν πετύχει προχωρούν στην υιοθεσία. Δεν είναι φυσικά κατακριτέο, όπως δεν είναι κατακριτέο να επιλέξει κάποιος κατευθείαν την υιοθεσία, εξαρτάται από τον άνθρωπο. (αυτό το αναφέρω, γιατί έχω ακούσει πολλά.. ότι το παιδί θα είναι ξένο, ότι δεν είναι το ίδιο, ότι αν δεν ζήσω τον πόνο της γέννας, δε θα έχω ζήσει τίποτα κτλ.. Κι αυτά δεν τα ακούω από τους γονείς ή τους φίλους, αλλά από τον ευρύτερο κύκλο. Αυτά τα λένε εκείνοι  που όταν με ρωτάνε «ακόμα να κάνεις παιδι, τι περιμένεις», εγώ τους απαντάω «ε δεν με στεναχωρεί το γεγονός, τα ιδρύματα γεμάτα είναι» ).

Πολλά χρόνια πριν, είχα σκεφτεί το ενδεχόμενο: « κι αν δεν αποκτήσω δικά μου παιδιά;» Έτσι χωρίς λόγο-ίσως επειδή δούλευα με παιδιά,  πέρασε από το μυαλό μου αυτή η σκέψη..  Κι είχα αποφασίσει μόνη μου ότι αν δεν μπορώ να κάνω δικά μου παιδιά, δεν θα μπω στη διαδικασία της εξωσωματικής, μια διαδικασία που πολλές φορές σε εξοντώνει ψυχολογικά, αφού συχνά δεν πετυχαίνει με την πρώτη ή ακόμα και με την δεύτερη, αλλά θα υιοθετήσω ένα παιδάκι και θα το μεγαλώσω με όλη μου την αγάπη και τη στοργή.  Μάνα άλλωστε δεν είναι μόνο αυτή που γεννάει ένα παιδί, ο καθένας από εμάς έχει πολλά παραδείγματα.. 

 Η αντίδρασή μου, από το πρώτο δευτερόλεπτο που πήραμε τις εξετάσεις , «έλα, μωρέ δεν έγινε και τίποτα, όλα διορθώνονται.., πάμε να πιούμε έναν καφέ και να συζητήσουμε» και το χαμόγελο που δεν έχασα ούτε στιγμή, βοήθησε όχι μόνο να πάρουμε γρήγορα την απόφασή μας, αλλά και τη σχέση μου με τον άντρα μου, καθώς και την ψυχολογία του.  Δεν μελαγχολήσαμε, δεν μαλώσαμε,  δεν έριξε ο ένας την ευθύνη στον άλλον, δεν λυπηθήκαμε τους εαυτούς μας..  Απλά αποφασίσαμε.. Σχεδόν αμέσως.. 

Αφού του εξήγησα γιατί προτιμώ την υιοθεσία από την εξωσωματική,

«μπορείς να αγαπήσεις ένα παιδί του οποίου ο βιολογικός πατέρας θα είναι άλλος;», τον ρώτησα

«μπορώ».. ΤΕΛΟΣ

Θα μπορούσε να μου πει «δεν μπορώ»..  Άλλωστε του είχα ξεκαθαρίσει ότι αν το ήθελε εκείνος, δεν θα είχα πρόβλημα να προχωρήσουμε σε εξωσωματική. Το μόνο που με ενδιαφέρει  είναι να είμαι καλά με τον άντρα μου.

Βέβαια, από εκείνη τη συζήτηση μέχρι σήμερα έχουν περάσει εννέα μήνες. Δεν ήθελα να ξεκινήσουμε αμέσως τις διαδικασίες. Ήθελα να του δώσω χρόνο να το ξανασκεφτεί, να το ξανασυζητήσουμε, να εξαντλήσουμε το θέμα. Τώρα πια είμαστε σίγουροι και έτοιμοι να ξεκινήσουμε το ταξίδι που θα μας φέρει πιο κοντά στο θαύμα.

Ποτέ δεν σκέφτηκα τι θα πουν οι άλλοι. Ποτέ δεν ένοιωσα μειονεκτικά.  Ποτέ δεν ένοιωσα «μισή» γυναίκα και σίγουρα δε θα νοιώσω «μισή» μητέρα.  Και έρχονται στιγμές που  χαίρομαι τόσο πολύ .. και ο άντρας μου με ρωτάει «βρε, μήπως τελικά δεν ήθελες να μείνεις έγκυος;». Ήθελα πολύ.. Ποια γυναίκα δεν θέλει; Αλλά αφού δεν γίνεται, δε θα πέσω να πεθάνω. Κι αφού έχω επιλογή δεν θα μπω σε μία διαδικασία που μπορεί να είναι ψυχοφθόρα και για τους δυο μας, ούτε θα λυπηθώ τον εαυτό μου. Κι ούτε θα αφήσω τους άλλους να με λυπηθούν. 

Είμαι τόσο χαρούμενη που θα έρθει ένα παιδί να γεμίσει το σπίτι μου με  κλάματα, γέλια, χαρές, θυμό, πείσματα.. Θέλω να τα ζήσω όλα!!  Κάνω σχέδια για τα πάντα.. Μπορεί να είμαι παράλογη.. Όμως είμαι ευτυχισμένη!! Και μαζί με μένα είναι ευτυχισμένος και ο άντρας μου!!!

Κι αν ποτέ έρθει μια φυσιολογική εγκυμοσύνη, καλοδεχούμενη. Τότε θα έχω δύο παιδιά και θα τα αγαπώ το ίδιο!!